büyüyünce ne olacaksın

bıyıklı,göbekli aile babası

ne kadar büyüyünce?

bana da soruldu bu soru. her insan evladına sorulduğundan da emin olduğum gibi. yanlış hatırlamıyorsam ilkokul birinici sınıfa ya da ikinci sınıfa gidiyordum. cevap vermiştim; "öğretmen." neden öğretmen dediğimi iyi anımsıyorum ama. ilkokul öğretmenime aşıktım. sırf onunla evlenmek için öğretmen olmayı arzulamıştım. beynimden geçen galiba şuydu; ben büyüyecektim. o büyümeyip beni bekleyecekti." evet. beynimden geçen aynen buydu. o yüzden de her sabah okula giderken saçlarıma limon sürerdim. iyi hatırlıyorum ilkokul beşinci sınıftayken şiir yazmıştım kendisine. bir şekilde verememiştim tabii. versem ne olurdu bilmiyorum ama. veremedim işte. sonra yine duydum bu soruyu. ilk aşkımın tayini başka bir ile çıkmıştı. sonradan bu soruyu duyduğumda bir aşk mağduruydum. ve ne olacağımı bilmiyordum. zamandan ve mekandan münezzeh olmak için pilot olacağım dedim. oysa yükseklik fobim vardır benim. hatta tek fobim vardır. o da budur. ortaokul yılları da bitip lise yılları başladığında bir bölüm tercih etmem gerekti. ve ben eşit ağırlık bölümünü seçtim. rakamlar kafamı karıştırıyor, kelimeler yük oluyordu. sırf bu yüzden dolayı 4 yıllık liseyi 2 buçuk yılda bitirdim. kredili sistemin son kurbanları olarak sokaklara salındığımızda öss ve öys vardı. ve ben hala duyuyordum o soruyu. soruluş tarzı biraz değişime uğramış olsa da; "büyüyünce ne olacaksın?" ve bir şekilde kazandım her hangi bir üniversitenin her hangi bir bölümünü. yine aynı bilinmezlik ve aynı sarsaklık. ben yine bilmiyordum ne olacağımı. geceler boyu bir ideal aradım. düşünceler kusursuz, eylemler sakattı. o yüzden de olmak istediğim her şey koca bir fiyaskoydu. ve ben ne olacağımı bilemezken tutarlı nedenlerim vardı artık. bu bilinmezlik canımı sıkmıyordu. bir salise sonrasının garanti olmadığı bir varoluşta hayaller kuruyordu insanlar. onar yıllık kalkınma planları yapıyorlardı. peki ya ben? büyüyünce ne olacaksın sorusuna bir cevap arayan ben? sırf hayatı ve aşkı kötü yaşarım korkusu ile yaşamaya çekinen ben? verememiştim bir cevap. cevabım yoktu. hayallerim yoktu. ki hayallerim bir sonbahar sabahı ilkokul öğretmenimi götüren o sarı taksiyle birlikte bilinmezliğe doğru gitmişti. kendisine yazdığım şiirin külleri ise dedemlerin köyündeki dağın tepesinden gökyüzüne. ben ise hayata hibe edildim. yaşım arttı. yaşantım eksildi. varoluş bende ters tepti. varoluş bende yaşamsal değil ölümsel tepkimeye neden oldu. bunu anlayan olmadı ama. ki anlayan da olsun istemedim açıkçası. ben bana yeterim dedim. ve ben bana yettim. zihnim sonsuzdu. ruhum sonsuzdu. varoluş en büyük armağan, ölüm en soğuk gerçekti. yine de bana "büyüyünce ne olacaksın?" diye soranlar oldu. tuttum yakalarından, gözlerinin en dibine baktım. her birinin ruhun un derinliklerinde bir şeyler gördüm: bir seferlik varoluş ve istenilmeyen insan olmak. her sabah istenilmediği halde gidilen okullar canlandı zihnimde. her sabah istenilmediği halde gidilen iş yerleri. cehennem bu taraftaydı işte. cehennem o istenilmeyip de gidilen her yerdi. buna karşın soruyordu kendini bilmezler. soruyordu aymazlar; "büyünce ne olacaksın?" "büyümeyeceğim!" diye bağırdım bir akşam üzeri. siyasi düşünceler tarihi dersi anlatılırken okuduğum üniversitenin her hangi bir amfisinde. kürsüde ideal devlet tanımı yapan profesör ünvanlı cahil dondu kaldı. 200 kişi dondu kaldı. iç cebimden bir sigara çıkarıp yaktım. aylak adımlarla kapıya yürüdüm. ardımda 400 göz vardı. ardımda hayat(!) vardı. ardımda geleceğim vardı. ardımda asla ve asla içime sinmeyen, leş kokan evren vardı. dışarı çıktığımda ilk nefesin dumanını gökyüzüne gönderdim. tanrı'yı gördüm güneşin batışında. ruhum hafiflemişti. ben özgürdüm artık. ümidim yoktu. hevesim yoktu. acelem yoktu. tüm insanlığa yetecek kadar kayıtsızlık vardı benliğimde. ben; bendim. ve ben asla büyümeyecektim. sırf büyüyüp de her hangi bir şey olmamak için. eğer ki bir gün büyürsem işte o gün ölü olacaktım. başka bir şey değil.

(bkz: bana kendini anlat desen 2 paragraf çıkaramam)

amk her tatile gittiğimde aynı sorular defalarca soruluyor.sen nerde okuyosun? hemen ardından ne okuyosun?4 senelik mi orası? hee peki bitirince ne olcan sen?

kariyerimin burda yazı yazmaktan öteye gidebileceğini düşünmüyorum

(bkz: sonunu düşünen kahraman olamaz)

(bkz: yürüyen uçak )

(bkz: adam olacak çocuk)

(bkz: pablo escobar)

büyük ihtimalle akciğer kanseri ve siroz.

şimdikine bir çoğu eğlenmiş dert, tasa

çoğumuz çocuk olmak isteyeceğiz, çünkü memnuniyetsiziz, çünkü insanız, çünkü size ne amına koduklarım.

sik gibi bir soru. ilerde oğlumu tembihleyeceğim pezevenk desin.

ya bakkal olmak istiyorum ya da astronot

anaokulu-ilk okul: bilgisayar mühendisi olçam! (ne olduğunu bile bilmezdim,raad bir iş gibi gelirdi bana. şimdiki youtuberlıkla karıştırmıştım biraz) ilk okul-orta okul: çocuk doktoru olujam! (bu da kolay gelirdi,kendi doktorumu gördükçe içimden tekrarlardım bu sözü) orta okul-lise: ingiliççe öğretmeni olacam! (sınıfta en iyi ingilizce bilen bendim,onun gazına gelmiştim biraz) lise-üniversite: psikolog olacağım. (prestijli ve gayet güzel bir meslek olduğunu düşünürdüm,halen de öyle düşünüyorum. fakat psikologların türkiye'deki yeri ve önemini sorgulayınca,ayrıca kolay kolay para da kazanamadıklarını fark edince caydım biraz. fakat bu beni psikoloji ile ilgili metinler okumaktan da alıkoymadı.) lys'ye doğru: acaba avukat mı olsam? (türkiye'deki en prestijli ve parası bol mesleklerden biri. hiç raad değil ama atraksiyonlu bir meslek. ayrıca babam da sürekli "olm hukuk okusan ne güzel olurdu be... avukat olursun,kıçını sıkar hakim olursun... bak bizim şey var..." diye sürüp giden konuşmalarla belki de bilinçaltımı bir nebze de olsa etkilemişti,kim bilir?) (bkz: özet) : birçok kez kararımı değiştirdim,sonunda da kararıma sadık kalma yolunda önemli bir adım attım. iyi ki de atmışım,yine tercih listemi dolduracak olsam yine aynısını yapardım.

ceset olacağım

(bkz: büyük esnaf)

büyüdük aslında bi b*k da olamadık.

anne olucam

amca, dayı, hala, teyze, enişte, dede, nine gibi aile büyükleri tarafından veya aile dostları tarafından çocuklara sorulan olmazsa olmaz sorulardan birisidir. daha 5-6 yaşlarındayken insanların sağlığına tez vakitte kavuşmalarını sağlamak için hep ambulans şoförü olmak isterdim. biraz büyüdüm ve şu anda insanlara sağlık alanında olmasa da eğitim alanında hizmet etmeye çalışıyorum; bir yurtta orta okul ve lise öğrencilerine ingilizce dersi veriyorum. bakalım tam büyüyünce ne olacağım bilmiyorum ama ömrüm yeter de imkanım olursa en azından bir kere bile ambulans kullanmayı çok isterim. çocukluk hayalim sonuçta.

daha ne kadar büyüyeceğiz mk.

üniden mezun olacak da olsam içimdeki çocuğu hiç öldürmedim. o yüzden büyümek istemiyorum. dışımdaki adam ne olacağını düşünsün içimdeki çocuk değil

benim her zaman standart cevabım "babam gibi olmak"

ufakkenden beri hakim olmak istemişimdir.olamadık belki henüz ama o yolda gidiyorum.hukuk kazandım okuyorum.dua edin dostlar kısmetse deniyecem şansımı olurum belki kim bilir..

kardeşim küçükken bu soruya " ezan olucam " derdi. hala anlamını çözemedik. kendisi zaten hatırlamıyor.

(bkz: toprak) (bkz: mefta)

sözde mühendis oluyoduk ama olamadık.sağlık olsun

espri yaparak "adam olacağım" diyenler adam olmadı. biz adam olacağımızı söylemedik belki ama onlardan daha adam olduk. selamün aleyküm.

doktor olcam derdim. bu kadar zor olduğunu bilsem demezdim ya..

şu anki aklım olsa ben ne bileyim aq çocuğu derim

büyümicem lan

her seferinde farklı cevap verirdim. bigün doktor bigün polis bigün pilot derdim. ama hiçbirini olamadım. en azından çevremdeki ardakadaslarim adamsın der ve beni mutlu eder.

alper kamu'nun bu soruya verdiği efsane bi cevap vardır.(bkz:cehennemde çiçeklendirme yapacağım) daha sonra cehennemde işler nasıl gidiyor diye soran kinci pezevenge cevabı da "nolsun efendim yolunuzu gözlüyoruz" olmuştur.

doktor derdim hep hatta kardeşimi ben doktorum diye kandırdığım çok olmuştur şimdi doktor olacam ama gerçekten istediğim için mi bilmiyorum insan küçüklükten beri istediği şeyi sevmez mi sevmezmiş

insan olalım yeter aslında

ben hep mafya derdim. sonra çöpçü, itfaiyeci falan derdim. nerden nereye be

orta yaş sendromundan mütevellit evlilik askerlik falan diyolar ama bana da net bişi sölenmedi yani

(bkz: işletme mühendisi) umarım çalışıyoruz işte güzelim sıralamadan vazgeçtik bu bölüm için mezuna kaldığımıza değse iyi olur.

işıl alben insallaa

dohc vtec sahibi bir birey, sadece bunun için para biriktiriyorum

eskiden bu soruya astronot dediğimi bilirim, daha 20 metre yükseklikten aşşağı bakamayan ben ay'a çıkıp dünyaya hiç bakamam

ben perfüzyonist olacağım derim de sen anlar mısın?

uçan memeli (bkz: hostes)

ne olucam dedim onu hatırlamıyorum ama olamadığım kesin

adımı bilen son kişide öldüğünde hiç doğmamış olacağım

ilk sorulduğundan beri 'pilot' derim. hani atamız demiş ya "istikbal göklerdedir" diye

traş